Szwedzka pochodnia

Z angielskiego znana pod nazwą swedisch torch albo swedisch candle. Jest to pieniek ( drewno musi być suche)około 40 cm wysokości, nacięty lub rozłupany na cztery albo sześć części

Szwedzka pochodnia

Z angielskiego znana pod nazwą swedisch torch albo swedisch candle. Jest to pieniek ( drewno musi być suche)około 40 cm wysokości, nacięty lub rozłupany na cztery albo sześć części.Składany do kupy ( jeżeli nacinamy nie trzeba składać oczywiście , ponieważ nie nacinamy do końca). Tak aby zostały szpary pomiędzy jego częściami około cztery milimetry szerokości.

 Wkopujemy to w ziemię, by się nie rozleciało albo przewiązujemy u dołu, najlepiej drutem (nie przepali się). Ustawić należy w miejscu jak najbardziej osłoniętym od wiatru, przy mocno wiecznej pogodzie będzie płonąć dość intensywnie i przez to szybciej się wypali. Rozpalamy używając drobniutkiego żaru, kory brzozowej, cieniutkiego chrustu , smolnych drzazg albo innej rozpałki , którą ładujemy w szpary , ale tak aby był przepływ powietrza.Polano powinno zacząć się palić , albo żarzyć ( czasem trzeba się nadmuchać na początku) Na tym pieńku stawiamy bezpośrednio garnek. pali się to dość długo, oczywiście w zależności od średnicy polana , ale można ugotować na tym szybki obiad.

Podobno ten patent wymyślili skandynawscy drwale, wykonywali to dość szybko przy użyciu piły motorowej. Ja jednak myślę , że to ma starsze korzenie.W Polsce gdzieniegdzie stosują to dalej myśliwi, kiedy urządzają ogniska. Tylko oni biorą bale około dwóch metrów wysokości i ustawiają wokół ogniska, aby grzały im plecy i jednocześnie robiły za oświetlenie.
Fajna sprawa , ale potrzeba przynajmniej toporka , piła też była by wskazana. Obmyśliłem sobie więc inny sposób na taki ogień ( pewnie nie ja pierwszy na to wpadłem). Do wykonania "mojej" wersji wystarczy nóż
(jakaś zwykła morka) albo scyzoryk z piłką. Bierzemy kilka kołków, zaostrzamy na końcach, robimy  nacięcia na stronie która będzie szła do środka i po bokach, by szybciej się zapaliły. Zdarcie kory nie jest koniecznością, ja zestrugałem bo była wilgotna.

Wbijamy obok siebie, muszą zostać szpary 2-5 milimetrów ( w sumie kołki nie są idealnie równiutkie, więc powinny się same utworzyć).

Ładujemy w wolne miejsca rozpałkę, nie za ciasno aby ogień mógł się palić i był przepływ powietrza.W moim wypadku były to drobne smolne drzazgi.

Rozpalamy , ja to zrobiłem od góry , jednak lepiej od dołu ( bo tak ogień wędruje). Ale w sumie mi też świetnie się paliło.

                                          
Na zdjęciu jest zwykły blaszany kubek o pojemności pół litra , woda zagotowała się po 12 minutach. Pochodnia paliła się przez jakieś 40 minut, po pół godzinie temperatura była już dość mała. Czas realnego gotowania na tym to jakieś 18 minut( po zagotowaniu wody). drewno które wykorzystałem to świerk.Podobno najlepsze jest właśnie iglaste, jednak innych gatunków jeszcze nie testowałem , więc może to być różnie.